تا سحر مانده تو خورشید درخشان شده‌ای؟
گل آغوش من سوخته دامان شده‌ای؟
مادرم تاب ندارم که ببینم خاری
رفته در پات و کمی غمزده از آن شده‌ای
تو که از سلسلۀ حشمت ابراهیمی
گفته بودند که مهمان گلستان شده‌ای!
روی سجادۀ خاکستر این گوشۀ داغ
سجده‌ها کرده‌ای و تاولِ باران شده‌ای
تن تو کرببلا و سر تو در کوفه
من بمیرم چقدر بی‌سر و سامان شده‌ای
وسعت زخم سرت را که شمردم گفتم:
واقعاً کشته یک قوم مسلمان شده‌ای؟
چشمی که رزق اشک جاری را ببیند
قطعاً بهشت رستگاری را ببیند
عمر شکوفه، از خودش تا میوۀ خوب
باید که باران بهاری را ببیند
زرد و کبود و سرخ شد اما هنوز هم
دارد عزای دیدن بابا هنوز هم
تا تاول دوبارهای از راه میرسد
با گریه آه میکشد آن را هنوز هم
رسید وقت رسیدن به ضربههای کسی
شکست حنجـره اما به زیر پای کسی
آهای خنجـر کهنه! نمیشود نبری؟
نمیشود که بمیرد کسی به جای کسی؟
تا سحر مانده تو خورشید درخشان شده‌ای؟
گل آغوش من سوخته دامان شده‌ای؟
مادرم تاب ندارم که ببینم خاری
رفته در پات و کمی غمزده از آن شده‌ای
تو که از سلسلۀ حشمت ابراهیمی
گفته بودند که مهمان گلستان شده‌ای!
روی سجادۀ خاکستر این گوشۀ داغ
سجده‌ها کرده‌ای و تاولِ باران شده‌ای
تن تو کرببلا و سر تو در کوفه
من بمیرم چقدر بی‌سر و سامان شده‌ای
وسعت زخم سرت را که شمردم گفتم:
واقعاً کشته یک قوم مسلمان شده‌ای؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
بی نظیربود