آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد
بی‌اختیار، پشت سرش را نگاه کرد
مثل همیشه طرز نگاهش غریب بود
این التفات پر هیجانش عجیب بود
زینب گمان نکرد، که تنها بیاید و ...
کاری بزرگ او دو یلش بر نیاید و ...
شرمندۀ برادر تنهای خود شود
می‌خواست، قهرمان، به معنای خود شود
آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد
اسبی کشید شیهه، پرش را نگاه کرد
زینب به وجد آمد و شک را کنار زد
بر کوهساری از هیجان رفت و جار زد
آنک ستاره‌گان من از راه می‌رسند
با جوششی طپنده و دلخواه می‌رسند
از راه می‌رسند که دنیای من شوند
تا هدیه‌ای بزرگ به مولای من شوند
دیگر در اشک‌هام، پناهنده نیستم
پیش حسین و فاطمه شرمنده نیستم
هر چند، خشک و تشنه به مقصد رسیده بود
صد ابر از نگاه تَرَش، سر کشیده بود
کوهی که در مدینه به وقت جوانیاش
از آبشارِ صحبت مولا، چشیده بود
شب شد! ولی نه! قافله شب را کنار زد
خورشید، خیمه در جریان غبار زد
منبر نهاد، حضرت خورشید، روی باد
مکتب! طنین خطبهی غرای بامداد!
آسمان را مچاله کرد و گریست، یاد ِمنظومۀ جوان افتاد
اشکهایش شهاب شد غلطید، و در آن سمت کهکشان افتاد
رو به تسبیح آفتاب نشست، دانهدانه غروب را نخ کرد
تو مگر تشنه نیستی پسرم؟ لب بزن، آتش از دهان افتاد
آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد
بی‌اختیار، پشت سرش را نگاه کرد
مثل همیشه طرز نگاهش غریب بود
این التفات پر هیجانش عجیب بود
زینب گمان نکرد، که تنها بیاید و ...
کاری بزرگ او دو یلش بر نیاید و ...
شرمندۀ برادر تنهای خود شود
می‌خواست، قهرمان، به معنای خود شود
آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد
اسبی کشید شیهه، پرش را نگاه کرد
زینب به وجد آمد و شک را کنار زد
بر کوهساری از هیجان رفت و جار زد
آنک ستاره‌گان من از راه می‌رسند
با جوششی طپنده و دلخواه می‌رسند
از راه می‌رسند که دنیای من شوند
تا هدیه‌ای بزرگ به مولای من شوند
دیگر در اشک‌هام، پناهنده نیستم
پیش حسین و فاطمه شرمنده نیستم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
