دو میوۀ دل خود را سپرده دست برادر

نگاه خیمه پر از اشک، وداع آخر مادر

شفق شفق گل خورشید به روی دامن این دشت

دو ماه پاره گواه طلوع سرخ برادر

شکسته قامت صبرت ولی همیشه بلند است

اذان سبز شکفتن ز کوچه باغ برابر

دو هدیه‌ای که تو دادی دو هدیه‌ای که قبول است

به آشیانه رسانده مرا چو بال کبوتر

از آن طرف که می‌آمد میر قافله، فهمید

ز شاخه‌های تن او شکسته شاخۀ دیگر

نمانده پشت و پناهی که عاشقانه بخواند

بهانۀ غزلم را به نام نامی مادر