حکایتی‌ست به لب، جویبارهایِ روان را

که ابر کرده و بارانده رودهای جهان را:

حکایتِ لب تشنه، حکایتِ سَر و دشنه

به نیزه دیدنِ سَر تا به لب رسیدنِ جان را

هزار سال گذشتن، هنوز گشتن و گشتن

که لب به لب برسانی عمویِ تشنه‌لبان را

حکایتی‌ست به لب، جویبارهای روان را

که نیل می‌کند و لوت، چشم را و دهان را:

از اینکه تاب آورد آب و تشنه‌کام رها کرد ـ

نوادگانِ ولی‌نعمتِ زمین و زمان را، ـ

چنان بنی‌اسرائیل از این کویر به آن دشت،

به دوش می‌کشد آوارِ آن خطای کران را

حکایتی‌ست به لب، جویبارهای روان را

چنان که پچ‌پچِ زنجیر، گوش خیمگیان را:

... حدیثِ دختر بی‌گوشواره ... خیمۀ سوزان ...

که می‌درَد جگرِ شعله‌پوشِ مستمعان را

حکایتِ عطش و تب، حکایت دلِ زینب

که طعنه می‌زند این برکه‌های مرثیه‌خوان را

... چگونه آب بنوشد که هر رگش نخروشد

به سجده رفتنِ خونینِ آن دو سَرو جوان را ...