چون کرد با برادر خود قصه را تمام
رو بر مدینه کرد که یا سید الانام
این شاه سر جدا شده از تن حسین توست
این سینه‌چاک ناوک دشمن حسین توست
این نور نخل طور تجلّی که شد از او
کرب و بلا چو وادی ایمن حسین توست
این لاله‌گون قبای که جبرئیل از غمش
شال عزا فکنده به گردن حسین توست
این جسم پاره‌پاره که زهرا به ماتمش
صد پاره جامه ساخته بر تن حسین توست
این شمع جان‌گداز که اندر مصیبتش
از آه شعله‌ها شده روشن حسین توست
این پیکر کشیده به خون کز برای او
خون‌ها ز دیده رفته به دامن حسین توست
این طایر حرم که ز پیکان شست کین
در خاک و خون نموده نشیمن حسین توست ...
چون شاه دین، هوای شهادت به سر گرفت
تاج سعادت از سر خود، چرخ برگرفت
گیتی کمیت تیز تکش را کشید تنگ
دست قضا عنان و رکابش، قدر گرفت
از پشت زین به خاک، چو خورشید دین نشست
برخاست شورشی که فلک بر زمین نشست
از شش جهت بلند شد، آهی که دود آن
بر طاقِ منظرِ فلکِ هفتمین نشست
از هر کنار توسن بیداد تاختید
تا خاندان فاطمه، ویرانه ساختید
خواندید از حجاز مرا جانب عراق
وآن گاه پردههای مخالف نواختید
چون رو به سوی کعبۀ «بیت الحرام» کرد
در خون دیده، کعبه و زمزم، مقام کرد
هر جا قدم نهاد، مصیبت پدید شد
هر جا گذر نمود، قیامت، قیام کرد
چون کرد با برادر خود قصه را تمام
رو بر مدینه کرد که یا سید الانام
این شاه سر جدا شده از تن حسین توست
این سینه‌چاک ناوک دشمن حسین توست
این نور نخل طور تجلّی که شد از او
کرب و بلا چو وادی ایمن حسین توست
این لاله‌گون قبای که جبرئیل از غمش
شال عزا فکنده به گردن حسین توست
این جسم پاره‌پاره که زهرا به ماتمش
صد پاره جامه ساخته بر تن حسین توست
این شمع جان‌گداز که اندر مصیبتش
از آه شعله‌ها شده روشن حسین توست
این پیکر کشیده به خون کز برای او
خون‌ها ز دیده رفته به دامن حسین توست
این طایر حرم که ز پیکان شست کین
در خاک و خون نموده نشیمن حسین توست ...
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
