هر کس ز جام عشق تو گردید مست و رفت

چشم از جهان و هر چه در او بود بست و رفت

نشناخت پای خویش ز سر در طریق عشق

آن کس که شد ز بادۀ معشوق مست و رفت

شد مست آن که روز ازل از می‌الست

از هر چه بود رشتۀ الفت گسست و رفت

پشت جهان شکست چو آن ساقی حرم

پوشید چشم خویشتن از هر چه هست و رفت

در امتداد علقمه با تیغ آبدار

صف‌های کفر را همه در هم شکست و رفت

سوی فرات رفت که آب آورد ولی

«ساقی» ز بند محنت و اندوه رست و رفت

زان پیش‌تر که بگذرد از سر به راه دوست

بگذشت در طریق وفا از دو دست و رفت

بگرفت در ازای دو دست از خدا دو بال

آن جا که بار خویش «ابوالفضل» بست و رفت

کسب کمال کرد «زرافشان!» امیر عشق

در ساحل فرات به‌ یک ناز شست و رفت