می‌خواست ابر باشد و باران بیاورد
بوی بهار را به بیابان بیاورد
حرف از بهار بود و فرات انتظار داشت
دریادلی تلاطم طوفان بیاورد
هستند دیو و دد همه سیراب، پس کجاست
پیغمبری که سورۀ انسان بیاورد
مولا همیشه منتظر یک بهانه بود
یک شیر بیشه داشت به میدان بیاورد
تا کوفه‌ای که شهره به کفران نعمت است
شاید به ماه علقمه ایمان بیاورد
جبرئیل رفته بود که از روضۀ بهشت
چندین کفن برای شهیدان بیاورد
شاعر هنوز در خم یک کوچه مانده است
این شعر را چگونه به پایان بیاورد؟
«ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد»
سفیدرویی عالم نصیب عابس شد
شجاع و پردل و جرئت، بلندبالا بود
همان که شیر سیاه سپاه مولا بود
مفتاح غزل‌های به بن‌بست رسیده!
این شعر، مرا باز به سمت تو کشیده
زینب چه دلی داشت که با آن لب عطشان
از کوفه به دنبال تو تا شام دویده
عشقی که نمودست چنین عزم تو را جزم؟
ای با علی و مالک اشتر شده هم‌رزم
مبهوت تو هستند امامان و شهیدان
مفتون تو هستند رسولان اوالوالعزم
ای تشنگی‌ات بیشتر از حد تحمّل
لب‌های عطشناک تو دریای تغزّل
شمشیر تو آیینۀ شمشیر یدالله
اسب تو در آن معرکه یادآور دلدل
می‌خواست ابر باشد و باران بیاورد
بوی بهار را به بیابان بیاورد
حرف از بهار بود و فرات انتظار داشت
دریادلی تلاطم طوفان بیاورد
هستند دیو و دد همه سیراب، پس کجاست
پیغمبری که سورۀ انسان بیاورد
مولا همیشه منتظر یک بهانه بود
یک شیر بیشه داشت به میدان بیاورد
تا کوفه‌ای که شهره به کفران نعمت است
شاید به ماه علقمه ایمان بیاورد
جبرئیل رفته بود که از روضۀ بهشت
چندین کفن برای شهیدان بیاورد
شاعر هنوز در خم یک کوچه مانده است
این شعر را چگونه به پایان بیاورد؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
