از دشت غــروب، های و هو می‌آید

شـب، مضطرب و پریش مو می‌آید

از مجلس ختم جان گداز خورشید

مهتاب، پریده رنگ و رو می‌آید

آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید

آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید

خورشید، کنار علقمه خم شده بود

دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!

آن روز تمام عرشیان آزردند

ز آن قوم، که غنچۀ تو را پژمردند

قنداقۀ طفل تا نهادی بر خاک

تا پیش خدا فرشتگانش بردند

امشب دلم گرفته ز دنیای بی‌وفا

گریَمْ درون چاه شب از غیبت شما

بس برگ‌های زرد که در کوچه‌های درد

از شاخه‌ها چکید و فرو مُرد، بی‌صدا