دوباره سجده کرد آن خاک صحرایی که می‌گویند

به پای قامت تنها اهورایی که می‌گویند

و شست آن واژه‌های تشنه را تنهایی باران

به یاد غربت سقّای تنهایی که می‌گویند

دوباره زنده شد آن خاک سرد نینوای عشق

ز اعجاز دم گرم مسیحایی که می‌گویند

نگاه زخمی آیینه‌ها و ضجّه‌های دل

و اشک، آن شاهد غرق تماشایی که می‌گویند

و گویی ذوالفقاری در میان دشت می‌گرید

ز داغ غربت جانسوز مولایی که می‌گویند

و اینجا قامت تنهایی یک رود می‌افتد

به پای وسعت پرموج دریایی که می‌گویند

سؤال آشنای عاشقی در کربلا پیچید

تویی «آقا» جواب آن معمایی که می‌گویند؟

و شب‌هنگام، بذر عشق را یک مرد می‌پاشد

در اوج رویش غمبار فردایی که می‌گویند

به یاد نینوا می‌ریخت دشتی نالۀ نی را

در عمق زخمی نای غزل‌هایی که می‌گویند