در آن ساعت که عالم شرمگین بود

لبت سوزان و جانت آتشین بود

خروشان می‌زدی تن را به ساحل

چنان امواج دریا سهمگین بود،

که فریاد از گلوها بر نمی‌خاست

و دشمن در سکوتی خشمگین بود

تو می‌رفتی و دل‌ها از پی تو

عطش در چشم دریا در کمین بود

...

صدای کودکان در باد پیچید

و رنگ آسمان خاکسترین بود

به ناگه از خروش افتاد دریا

تنی بی دست، تنها روی زین بود

زمین سیراب شد از دستهایت

که گویا تشنه تر از تو، زمین بود...