گشت تیغ لامثالش، گرم سیر                                 

از پی اثبات حق و نفی غیر

 

ریخت بر خاک از جلادت خون شرک                        

شست زآب وحدت از دین، رنگ و چرک

 

جبرئیل آمد که ای سلطان عشق                             

یکه تاز عرصۀ میدان عشق!

 

دارم از حق بر تو ای فرخ امام                                

هم سلام و هم تحیت هم پیام

 

گوید ای جان حضرت جان ­آفرین                              

مر ترا بر جسم و بر جان، آفرین

 

محکمی‌ها از تو میثاق مراست                                

رو سپیدی از تو عشاق مراست

 

این دویی باشد ز تسویلات نفس                               

من توام، ای من تو، در وحدت تو من

 

چون خودی را در هم کردی رها                              

تو مرا خون، من تورایم خون‌بها

 

مصدری و ماسوا، مشتق‌تراست                               

بندگی کردی، خدایی حق‌تراست

 

هر چه بودت، داده‌ا­ی اندر رهم                                

در رهت من هر چه دارم می­‌دهم

 

کشتگانت را دهم من زندگی                                  

دولتت را تا ابد پایندگی

 

شاه گفت ای محرم اسرار ما                                   

محرم اسرار ما از یار ما

 

گرچه تو محرم به صاحبخانه­‌ای                               

لیک تا اندازه­‌ای، بیگانه­‌ای

 

آنکه از پیشش سلام آورده­‌ای                                 

و آنکه از نزدش پیام آورده­‌ای

 

بی ­حجاب اینک هم آغوش من­ست                                     

بی تو رازش جمله در گوش من­ست

 

از میان رفت آن منی و آن تویی                              

شد یکی مقصود و بیرون شد دویی

 

گر توهم بیرون روی، نیکوترست                              

زآنکه غیرت، آتش این شهپرست

 

جبرئلا رفتنت زینجا نکوست                                  

پرده کم شو در میان ما و دوست

 

رنجش طبع مرا مایل مشو                                     

در میان ما و او، حایل مشو

 

از سر زین بر زمین آمد فراز                                   

وز دل و جان برد بر جانان نماز

 

با وضویی از دل و جان شسته دست                         

چار تکبیری بزد بر هر چه هست

 

گشته پر گل، ساجدی عمامه­‌اش                               

غرقه اندر خون، نمازی، جامه­‌اش

 

بر فقیه از آن رکوع و آن سجود                               

گفت اسرار نزول و هم صعود

 

بر حکیم از آن قعود و آن قیام                                

حل نمود اشکال خرق و التیام

 

و آن سپاه ظلم و آن احزاب جو                               

چون شیاطین مر نمازی را، به دور

 

تیر بر بالای تیر بی دریغ                                         

نیزه بعد از نیزه تیغ از بعد تیغ

 

قصه کوته، شمر ذی الجوشن رسید                             

گفتگو را شست و قلم را، سرشکست

 

از شنیدن، دیده بی تاب است و گوش                             

شد سخنگوی از زبان من، خموش

 

آنکه عمان را درآوردی به موج                                  

گاه بردی در حضیض و گه به اوج

 

ناله‌­های بی خودانه بس کشید                                   

اندرین جا، پای خود واپس کشید

 

بیش از آن یارای دُر سفتن نداشت                                     

قدرت زین بیشتری گفتن نداشت

 

شرمسارم از معانی جوئی‌اش                                    

عذر خواهم از پریشان گوئی‌اش

 

حق همی داند که غالی نیستم                                

اشعری و اعتزالی نیستم

 

اتحادی و حلولی نیستم                                        

فارغ از اقوال بی معنی ستم

 

لیک من دارم دل دیوانه­‌ای                                    

با جنون خوش از خرد بیگانه­‌ای

 

گاهگاهی از گریبان جنون                                               

سربه شیدایی همی آرد برون

 

سعی­‌ها دارد پی خامی من                                     

سخت می­‌کوشد به بدنامی من

 

لغزشی گر رفت نی از قائل است                                

آن هم از دیوانگی­‌های دل است

 

منتها چون رشته باشد با حسین                              

شاید ای دانا کنی گر غمض عین

 

قافیه مجهول اگر شد در پذیر                                 

وآنچه باشد، شور و دو روزیر و پیر

 

دل بسی زین کار کرده ا­ست و کند                            

عشق ازین بسیار کرده­ است و کند

 

چونکه از اسرار سنگی بار شد                                 

نام او «گنجینه الاسرار» شد