قابل اسرار دید آن سینه را                                     

مستعد جلوه، آن آیینه را

ملک هستی منهدم یکباره کرد                                پر

ده­ی پندار او را پاره کرد

معنی اندر لوح صورت، نقش بست                                      آنچه از جان خاست اندردل نشست

خیمه زد در ملک جانش شاه غیب                                     شسته شد زآب یقینش زنگ ریب

معنی خود را بچشم خویش دید                               صورت آینده راه از پیش دید

آفتابی کرد در زینب ظهور                                      ذره­یی ز آن، آتش وادی طور

شد عیان در طور جانش رایتی                                 خرموسی صعقا، ز آن آیتی

عین زینب دید زینب را بعین                                   بلکه با عین حسین عین حسین

طلعت جان را به چشم جسم دید                              در سراپای مسمی اسم دید

غیب بین گردید با چشم شهود                                خواند بر لوح وفا، نقش عهود

دید تابی در خود و بیتاب شد                                   دیده­ی خورشید بین پرآب شد

صورت حالش پریشانی گرفت                                   دست بی­تابی به پیشانی گرفت

خواست تا بر خرمن جنس زنان                               آتش اندازد «انا الاعلی» زنان

دید شه لب را بدندان می­گزد                                   کز تو اینجا پرده­داری می­سزد

زخ زبیتابی، نمی­تابی چرا؟                                      در حضور دوست، بیتابی چرا؟

کرد خودداری ولی تابش نبود                                  ظرفیت در خورد آن آبش نبود

از تجلی­های آن سرو سهی                                     خواست تا زینب کند قالب تهی

سایه­سان بر پای آن پاک اوفتاد                                 صیحه زن غش کرد و بر خاک اوفتاد

از رکاب ای شهسوار حق­پرست                                پای خالی کن که زینب شد ز دست

شد پیاده، بر زمین زانو نهاد                                    بر سر زانو سر بانو نهاد

پس در آغوشش نشانید و نشست                              دست بر دل زد، دل آوردش بدست

گفتگو کردند با هم متصل                                                این به آن و آن به این، از راه دل

دیگر اینجا گفتگو را راه نیست                                 پرده افکند و کس را راه نیست