پس زجان بر خواهر استقبال کرد                                       

تا رخش بوسد، الف را دال کرد

همچو جان خود در آغوشش کشید                           

این سخن آهسته بر گوشش کشید:

کای عنان گیر من آیا زینبی؟                                 

یا که آه دردمندان در شبی؟

پیش پای شوق زنجیری مکن                                 

راه عشق­ست این عنانگیری مکن

با تو هستم جان خواهر، همسفر                              

تو به پا این راه کوبی، من به سر

خانه سوزان را تو صاحبخانه باش                             

با زنان در همرهی مردانه باش

جان خواهر در غمم زاری مکن                               

با صدا بهرم عزاداری مکن

معجر از سر، پرده از رخ، وامکن                              

آفتاب و ماه را رسوا مکن

هست بر من ناگوار و ناپسند                                   

از تو زینب گر صدا گردد بلند

هر چه باشد تو علی را دختری                               

ماده شیرا کی کم از شیر نری؟!

با زبان زینبی شاه آنچه گفت                                   

با حسینی گوش، زینب می­‌شنفت

با حسینی لب هر آنچه او گفت راز                                     

شه به گوش زینبی بشنید باز

گوش عشق، آری زبان خواهد زعشق                          

فهم عشق آری بیان خواهد زعشق

با زبان دیگر این آواز نیست                                    

گوش دیگر، محرم اسرار نیست

ای سخنگو، لحظه­‌ای خاموش باش                                     

ای زبان، از پای تا سرگوش باش

تا ببینم از سر صدق و صواب                                 

شاه را، زینب چه می­گوید جواب

گفت زینب در جواب آن شاه را:                              

کای فروزان کرده مهر و ماه را

عشق را، از یک مشیمه زاده‌ایم                             

لب به یک پستان غم بنهاده‌­ایم

تربیت بوده­ است بر یک دوشمان                               

پرورش در جیب یک آغوشمان

تا کنم این راه را مستانه طی                                  

هر دو از یک جام خوردستیم می

هر دو در انجام طاعت کاملیم                                  

هر یکی امر دگر را حاملیم

تو شهادت جستی ای سبط رسول                                     

من اسیری را به جان کردم قبول