حالا نگین حلقۀ خاتم تویی تو
انگشتر سبز بنی‌آدم تویی تو
در اعتقادات عجیب آب و شمشیر
مردی اگر باشد در این عالم تویی تو
در گردباد تیغ‌های تشنۀ خون
کوه بلند و صخرۀ محکم تویی تو
روح فرات و دجله و باران و دریا
فرزند کوثر، علقمه، زمزم تویی تو
دستی بزن بر موج‌های خسته زیرا
زخم عمیق آب را مرهم تویی تو
دستی بجنبان مشک بارانی بیاور
آخر لبان خیمه را شبنم تویی تو
بی‌دست افتادی به روی خاک و دیدم
راز بزرگ سجده بر آدم تویی تو
ای منتهای عشق و پاکی گر که روزی
فرزند دیگر آورد مریم، تویی تو
باز هم کوچه و یک لشگرِ بی عمامه
باز افتاده وسط، حیدرِ بی عمامه
دود از یک طرف و هلهله از سمت دگر
کوچه لبریز شد از یک سرِ بی عمامه
داری هوای هیئت‌مان می‌کنی حسین
لبریز از فضیلت‌مان می‌کنی حسین
داری به سمت هیئت‌مان گام می‌زنی
دل آشنای غربت‌مان می‌کنی حسین
دست بر سینه فرود آمد و دم خوشبو شد
اشک از چشم برون آمد و غم خوشبو شد
نوحه‌‌های دودمه تاب ز هیئت بردند
غم که روی جگرم ریخت، دلم خوشبو شد
بوی سیب سرخ دارد می‌وزد در کربلا
خاک هم از آسمان دل می‌برد در کربلا
یک نفر که جای دستش بال در آورده است
بیخود از خود دور گنبد می‌پرد در کربلا
حالا نگین حلقۀ خاتم تویی تو
انگشتر سبز بنی‌آدم تویی تو
در اعتقادات عجیب آب و شمشیر
مردی اگر باشد در این عالم تویی تو
در گردباد تیغ‌های تشنۀ خون
کوه بلند و صخرۀ محکم تویی تو
روح فرات و دجله و باران و دریا
فرزند کوثر، علقمه، زمزم تویی تو
دستی بزن بر موج‌های خسته زیرا
زخم عمیق آب را مرهم تویی تو
دستی بجنبان مشک بارانی بیاور
آخر لبان خیمه را شبنم تویی تو
بی‌دست افتادی به روی خاک و دیدم
راز بزرگ سجده بر آدم تویی تو
ای منتهای عشق و پاکی گر که روزی
فرزند دیگر آورد مریم، تویی تو
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
