هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود
هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود

تسبیحی از ماه و ستاره بین دستانت
خورشید در سجاده هر شب میهمانت بود

تصویر تو در قاب زندان باز می‌تابید
یا نور یا قدوس وقتی بر زبانت بود

دست‌های توتکیه گاهم بود، دستت افتاد و پشت من خم شد
سایه‌ات ازسر حسینت آه، سایه‌ات از سر حرم کم شد

کهنه سرباز سرفراز حسین، تا که دیدم سرت شکسته شده
باز محراب مسجد کوفه، پیش چشمان من مجسم شد

آینه در پس زنگار گرفتار نماند
نور نوشید، اسیر شبِ انکار نماند

همۀ عمر اگر نفس به او فرمان داد
زیر دست منِ خودکامه‌اش این بار نماند