تو که بر چشم خلق جا داری

نوری و جلوۀ خدا داری

نور چشمان حضرت سجاد

ریشه در باغ هل اتی داری

ثمر نخل احمدی که نسب

ز حسین و ز مجتبی داری

پسر سیّد البُکاء هستی

سرگذشتی پر از بلا داری

یادگاری ز لاله‌های عطش

بر دلت داغ کربلا داری

تو غروب سپیده را دیدی

عمّۀ قد خمیده را دیدی

همه جا گرد غصه پاشیدند

با سر تیغ و نیزه گل چیدند

دست‌های سیاه بر سر تو

سنگ‌های کبود باریدند

چشم‌هایی که گریه می‌کردند

سیلی و تازیانه می‌دیدند

مردم کوچۀ یهودی‌ها

دور سرها مدام رقصیدند

بی ابالفضل، کودکان یتیم

روی خشت خرابه خوابیدند

این همه غم که بر سرت آمد

کودکیِ تو را رقم می‌زد