به نامِ ذبحِ عظیمِ روزی، که رازِ پنهانی­اش تو بودی

سفر مرا می­‌برد به راهی، که آهِ طولانی­اش تو بودی

رسیده پای زمین به ظهری، به نامۀ سرخِ سر به مُهری

که خط به خط در صدات حک شد، که لحنِ نورانی­اش تو بودی

اگر سری تشنه بی ­بدن شد، تنی به خون خودش کفن شد

اگر لبی خیزان­ شکن شد، صدای قرآنی­‌اش تو بودی

قسم به آتشفشان سردت، به بغضِ انبوه و کوهِ دردت

نرفت دنیا به هیچ بزمی، مگر که ویرانی‌­اش تو بودی

بخوان حدیث زبانزدت را، زبور آل محمدت را

برای دارالاماره‌­ای که ... شکوه مهمانی‌­اش تو بودی:

 انا ابنُ ... ماهِ به خون تپیده، انا ابنُ ... قرآنِ سر بریده

بگو از آن سجده­گاهِ سرخی، که مُهرِ پیشانی­‌اش تو بودی

زمین نباریده بر زمانی، نرفته ابری به آسمانی

مگر از آن عصر خون­چکانی، که چشم بارانی­‌اش تو بودی

مرور شد داغ نینوایت، قصیده­‌های هجاهجایت

شروع شد شعر آتشینی، که بیت پایانی‌­اش تو بودی