تمام چشم­‌های تشنه حس کردند باران را

شبی که غنچه­‌ها دیدند بیداد زمستان را

من از اشک ترنج وُ تیغ­‌های سرخ می­‌ترسم

چه دستی کرد پرپر، حُسن یوسف­‌های گلدان را

چقدر از این طرف­‌ها بوی درد و آه می­‌آید

که بر لب می­‌رساند نیمۀ شب تا سحر، جان را

شب قدر است، تقدیر زمان امشب رقم خورده­ است

زمین کربلا رویانده چشمی اشک­ ریزان را

به خنجرریزِ غربت می­‌رسد تقویم، آشفته

چه خوش حرمت نگه می‌­دارد آتش، آهِ مهمان را

غدیری­‌ها برای بغض‌­های زیر خاکستر

به پای مسلخ آوردند حتی عید قربان را

همان­‌هایی که مسجد را به خون آغشته می­‌کردند

به دست کینه­‌ها دادند روزی، گوی و میدان را

چه سنگین است تاوان عزیز فاطمه بودن

به جرم عاشقی بردند روی نیزه قرآن را

همیشه خونِ گرم و تازه می‌جوشد از این قصّه

نمی­‌بیند به خود این عشق، هرگز رنگ پایان را