ای وارث مادری سراپا خوبی
کم نام و نشانترین گل محبوبی
از چشم زمانه هم تو رو می‌گیری
از بس که شبیه فاطمه محجوبی
زدن نداره
دختری که رمق به تن نداره
راه می‌رم آروم
این پا که نای دویدن نداره
با نان و خرما می‌رسی، من هم یتیمم
اما نه خرما، مست دستان کریمم
می‌زد به پایت بوسه لب‌های مدینه
ای خوش به حال نیمه شب‌های مدینه
من از مشهد، من از تبریز، از شیراز و کرمانم
من از ری، اصفهان، از رشت، از اهواز و تهرانم
نمی‌دانم کجایی هستم، اما خوب می‌دانم
هوایی هستم و آواره‌ای در مرز مهرانم
می‌روی با فرق خونین پیش بازوی کبود
شهر بی زهرا که مولا! قابل ماندن نبود
با وضو آمد به قصد لیله الفرقت، علی!
ابن ملجم در شب احیاء چه قرآنی گشود
مسجد کوفه کجا، پشت در کوچه کجا
ضربت کاری که خوردی، یا علی! آن ضربه بود
ای وارث مادری سراپا خوبی
کم نام و نشانترین گل محبوبی
از چشم زمانه هم تو رو می‌گیری
از بس که شبیه فاطمه محجوبی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
