استکان زمان ترک برداشت، شعر و شور و شراب مدغم شد

تکه‌های شکسته­­ی خورشید، در دل آسمان منظّم شد

کعبه چون کشتی نجات زمین، رو به دریای پا به ماه آمد

کودکی را کشید در آغوش، که نگاهش حدود عالم شد

شانه‌هایش دو کوه بی‌پایان، سینه‌اش رودخانه‌ای جوشان

دست‌هایش به آسمان پل زد، پایه‌های بهشت محکم شد

شهر، طاقت نداشت گامش را، تیغ برّنده­ی کلامش را

بغض، فولاد آبدیده شد و ... خنجر خشم ابن ملجم شد

بال‌بال فرشته‌ها پر کرد، حجم آرام کوچه‌ها را بعد ...

صبح محراب، در رکوعی سرخ، پیش پای تبسّمش خم شد

مسجد کوفه ماند و داغی تلخ، ماه افتاد در محاقی تلخ

رفت بر سجده بیست‌وهشت صفر، یا نه ... ظهر ده محرمّم شد

بیست و یک مرغ سربریده نشست، روی دیوار خاکی رمضان

بند از پای نور وا کردند، فرصت پر زدن فراهم شد

از هوای گرفته­ی چشمش، بوی تب­دار کوچ می‌آمد

صورت نیلی پرستویی، کنج سجاده‌اش مجسّم شد