آسمان را مچاله کرد و گریست، یاد ِمنظومۀ جوان افتاد
اشکهایش شهاب شد غلطید، و در آن سمت کهکشان افتاد
رو به تسبیح آفتاب نشست، دانهدانه غروب را نخ کرد
تو مگر تشنه نیستی پسرم؟ لب بزن، آتش از دهان افتاد
شرح بازوی پرتوانت را، ماجرای برادرانت را
خواندم از چشم خواهرت وقتی که نگاهم به کاروان افتاد
مثل بادی که خون چکان بوزد، به تماشا گذاشتی خود را
قسمتی از تو فاش شد اما، پردهای هم در این میان افتاد
چلۀ غیرتی رها شد و تیر مملو از میل ِ برنگشتن بود
نور پاشید و ماه در قابِ تیرۀ آب خونچکان افتاد
مرگ، از ارتفاع چشمانت سرنگون شد نفسزنان در باد
خاک، دندان به لب گرفت اما، پیکر تو در آسمان افتاد
هر چند، خشک و تشنه به مقصد رسیده بود
صد ابر از نگاه تَرَش، سر کشیده بود
کوهی که در مدینه به وقت جوانیاش
از آبشارِ صحبت مولا، چشیده بود
شب شد! ولی نه! قافله شب را کنار زد
خورشید، خیمه در جریان غبار زد
منبر نهاد، حضرت خورشید، روی باد
مکتب! طنین خطبهی غرای بامداد!
آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد
بیاختیار، پشت سرش را نگاه کرد
مثل همیشه طرز نگاهش غریب بود
این التفات پر هیجانش عجیب بود
آسمان را مچاله کرد و گریست، یاد ِمنظومۀ جوان افتاد
اشکهایش شهاب شد غلطید، و در آن سمت کهکشان افتاد
رو به تسبیح آفتاب نشست، دانهدانه غروب را نخ کرد
تو مگر تشنه نیستی پسرم؟ لب بزن، آتش از دهان افتاد
شرح بازوی پرتوانت را، ماجرای برادرانت را
خواندم از چشم خواهرت وقتی که نگاهم به کاروان افتاد
مثل بادی که خون چکان بوزد، به تماشا گذاشتی خود را
قسمتی از تو فاش شد اما، پردهای هم در این میان افتاد
چلۀ غیرتی رها شد و تیر مملو از میل ِ برنگشتن بود
نور پاشید و ماه در قابِ تیرۀ آب خونچکان افتاد
مرگ، از ارتفاع چشمانت سرنگون شد نفسزنان در باد
خاک، دندان به لب گرفت اما، پیکر تو در آسمان افتاد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
