سر می‌شود زمانه ولی بی تو غرق آه

جان مرا رسانده به لب بغض گاه گاه

سر رفته انتظار کسی که به یاد تو

می‌دوخت چشم حسرت خود را به سوی ماه

تو حاضری و ما همه در بند غیبتیم

یعنی نجاتمان بده از این شب سیاه

آقا علاج رو سِیَهی چیست غیر اشک؟

حالا به سوی روضه‌ات آورده ام پناه

ای ملجأ همیشۀ ابن سَبیل‌ها

جا مانده ام شبیه یتیمی میان راه

یک دم بیا به خیمۀ ما، جان مادرت!

آتش بزن دل همه را با شرار آه

باید شوی تسلی آن قلب مضطرب

آقا بیا که روضه رسیده به قتلگاه

یک جسم نیمه و جان و دوصد نیزه و سنان

یک لشکر حرامی و سردار بی سپاه

ناگه رسید زینب کبری فراز تل

فریاد زد ز سوزجگر وا محمداه

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست

این صید دست و پا زده در خون حسین توست