با آن دواتِ ناب که زمزم مُرکبش

 جبریل می‌نویسد از آن حُسن مطلبش

جبریل می‌نویسد از اوصاف مرتضی

 با آن زبان عرشی و خطِّ مُعَربش

وصفش برون ز حدِّ گمان بشر نوشت

 با دست چینی از کلماتِ مُرتبش

آمیزه‌ای ز نام خداوند نام او

 محبوبِ ذوالجلال و مقام مقرّبش

نوشیده کائنات از آن ساغر علی

 نهج البلاغه را و شراب لبالبش

جز پنج سالِ سبز، زمین و زمان چرا

 طاقت نداشتند ببینند منصبش

دل می‌برد ز عالم و آدم ابوالبشر

 شعر ظَلَمتُ نَفسی اش و ذکر یارب‌اش

تیغش چنان بلیغ و زبانش چنان رسا

 عالم به لرزه افتد اگر تر کند لبش

دست خدا و چشم خدا شرح لافتی است

 تا سر چگونه جنبد از او عَمر و مَرحَبش

صد حیف کوچه کوچه مدینه است و فاطمه ش

 یا عصر روز واقعه تنهاست زینبش

مانده ست یک سوار، سواری که آشناست

 تیغی به دست و پا به رکابست مرکبش