ز شرم روی ماهش آب شد آب
ز شوق دیدنش بی تاب شد آب
نه بر لب‌های خود آبی رسانید
نه از لب‌های او سیراب شد آب
آسمان، مات و مبهوت مانده است در سکوت مهآلود صحرا
یک بیابان عطش گشته جاری، پای دیوار تردید دریا
غوطهور مانده در حیرت دشت، پیکر مردی از نسل توفان
مردی از تودۀ خون و آتش، مردی از تیرۀ روشنیها
عشق، تا گل کرد چون خورشید روی نیزهها
شانههای آسمان لرزید روی نیزهها
بوی خون پیچید در پسکوچههای آسمان
ابرهای غصّه تا بارید روی نیزهها
که بود این موج؟ این دریا؟ که خواب از چشم دریا برد
َ شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا، برد
کدامین آفتاب از کهکشان خود، فرود آمد؟
که اینگونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد؟
ز شرم روی ماهش آب شد آب
ز شوق دیدنش بی تاب شد آب
نه بر لب‌های خود آبی رسانید
نه از لب‌های او سیراب شد آب
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
