پوشید سرباز کوچک،  قنداقه،  یعنی کفن را
پیمود یاس سپیدی راه شقایق شدن را

نالید یعنی مرا هم در کاروانت نصیبی است
یعنی که در پیشگاهت آورده‌‏ام جان و تن را

بگذار تا روی دستت،  قدری عطش را بگریم
بگذار تا خون ببارد بر پیکرم پیرهن را

دُری بنوشان مرا از اشک غریبانۀ خویش
تا حس کنم در نگاهت،  لب‏ تشنه پرپر زدن را

تا چند اینجا بمانم،  وقتی در این ظهر غربت
می‏‌بینی افتاده بر خاک،  یاران شمشیرزن را

یک سینه داری پر از داغ،  دست تو بگذارد ای کاش
بر شانۀ کوچک من این داغ قامت‏ شکن را

ناگاه در دست مولا یک چشمه جوشید از خون
بوسید تیری گلویِ آن شاخۀ نسترن را

گهواره خالی خدایا! تنها دلی ماند و داغی
داغی که از من گرفته است پروای دل سوختن را