می‌‏آید از سمتِ مغرب، اسبی که تنهای تنهاست  
تصویر مردی که رفته ا‏ست، در چشم‌هایش هویداست

یالش که همزاد موج است، دارد فراز و فرودی
اما فرازی که بشکوه، اما فرودی که زیباست

در عمق یادش نهفته‏ است خشمی که پایان ندارد
در زیر خاکستر او، گل‌های آتش شکوفاست

در جان او ریشه کرده ا‏ست، عشقی که زخمی‌‏ترین است

زخمی که از جنس گودال، اما به ژرفای دریاست 

داغی که از جنس لاله ا‏ست در چشم اشکش شکفته ا‏ست 
با سرکشی‏‌های آتش، در آب و آیینه پیداست  

هم زین او واژگون ا‏ست، هم یال او غرق خون است 
جایی که باید بیفتد از پای زینب، همین جاست!

دارد زبان نگاهش، با خود سلام و پیامی 
گویی سلامش که زینب اما پیامش به دنیاست

از پا سوار من افتاد، تا آنکه مردی بتازد 
در صحنه‏‌هایی که امروز، درعرصه‌‏هایی که فرداست

این اسب بی‏ صاحب انگار، در انتظار سواری‏ است
تا کاروان را براند در امتدادی که پیداست