هوا گرفت؛ زمین و زمان مکدّر شد

و عمق فاجعه با خاک و خون برابر شد

و آن حقیقت تلخی که پیش از آمدنش

در آسمانِ خداوند شد مقدّر، شد

نماز خواند، و شن‌­های بایر آن دشت

به بوی «حیّ علی ...» تا ابد معطّر شد

نماز خواند، و با آن نماز خونینش

پیامِ واقعۀ سرخِ طفّ رساتر شد

چه «ارباً ارباً» تلخی ... که پاره‌پاره تنش

در آن زمان که نه! تا قرن‌­ها مکرّر شد

تمام شد، نه ... این تازه اوّل کار است

زنی رسید، وَ چشمانِ کربلاتر شد

زنی که دست به پهلو گرفته آمده است

: سلام، مادرِ پهلو شکسته! بهتر شد ـ

که آمدی که مرا همره خودت ببری

که با حضور تو این لحظه باصفاتر شد

صدا بزن: ولدی، یا بُنَیّ، یا ولدی!

صدا بزن پسری را که ظهر بی­سر شد

صدا بزن که جهان از خجالت آب شود

که با لبانِ ترک­خورده، تشنه، پرپر شد