می‌رفتم و گدازه صفت می‌گداختم
تا دیده‌ام یکایکشان را شناختم
رد گشتم از صف صدقات و نگاه‌ها
در هر ردیف قافیه‌ها را نباختم
معمار تازیانۀ کوفی خراب کرد
هر خانۀ امید که با اشک ساختم
گرچه غریبه‌وار مرا خیره می‌شدند
باور نمی‌کنی! همه را می‌شناختم
دیدم که نعل تازه به هر خانه‌ای زدند
با اسب خطبه بر سر آن قوم تاختم
حتی صدای بغض جرس هم شکسته شد
با ضربه‌ای که همهمه‌شان را نواختم
به روی سینۀ تو، جای بوسه حتّی نیست
وَ زخم خورده‌تر از پیکرت، در این جا نیست
چه فکر می‌کند این جوی چشمْ‌تنگ و خسیس؟
سرابِ برکۀ کوچک، حریف دریا نیست
دل من بر سر این دار، صفایی دارد
وه! که این شهر، چه بام و چه هوایی دارد
خانۀ پیرزنی، خلوت زاویۀ من
هر که شد وحی به او، غار حرایی دارد
زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد
این کار را براى رضاى خدا نکرد
پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود
سیمرغ بود و جلوۀ بى انتها نکرد
گفتـنـد وزن و قافیــه تعطیـل می‌شود
قحطـی اسـتعاره وتمثـیلمی‌شود
قوت گرفت شایعه می‌گفت بعد از این
هر صورتی به آینه تحمیل می‌شود
حتـی خبـر رسـیـد کـه از سردی هـوا
گـلدسـته چـند ثـانـیه قندیل می‌شود
می‌رفتم و گدازه صفت می‌گداختم
تا دیده‌ام یکایکشان را شناختم
رد گشتم از صف صدقات و نگاه‌ها
در هر ردیف قافیه‌ها را نباختم
معمار تازیانۀ کوفی خراب کرد
هر خانۀ امید که با اشک ساختم
گرچه غریبه‌وار مرا خیره می‌شدند
باور نمی‌کنی! همه را می‌شناختم
دیدم که نعل تازه به هر خانه‌ای زدند
با اسب خطبه بر سر آن قوم تاختم
حتی صدای بغض جرس هم شکسته شد
با ضربه‌ای که همهمه‌شان را نواختم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
