گفت: ای پشت و پناه و یاورم!
ای علم‌دار سپاه و لشکرم!
ای به هر غم، مونس و غم‌خوار من!
محرم راز و سپه‌سالار من!
باز شد آیینه‌ی دل، منجلی
جلوه‌گر شد نور عبّاس علی
قوّت بازوی دست کردگار
حیدر کرّار روز کارزار
حضرت عبّاس چون با صد شتاب
تاخت مرکب، سوی شط از بهر آب
دست را بر قبضه‌ی شمشیر داشت
صد هزاران شیر را نخجیر داشت
این‌که می‌آید ز شط، بی چشم و دست
رونق بازار مه‌رویان شکست
می‌رسد این‌گونه ماه عاشقی
بوالعجب‌راهی است، راه عاشقی
نزد شه آمد ابوالفضل رشید
گفت: بس تلخ است کامم، ای فرید!
گشتم از هستی ملول و سینه‌تنگ
نیستی می‌بایدم، دِه اذن جنگ
این حدیث از ساقی دشت بلاست
نفس را سیراب گر سازی خطاست
آن شهید تشنه‌لب، سقّای عشق
روز عاشورا در آن غوغای عشق
باز هم امشب دلم با صد امید
می‌رود سوی اباالفضل رشید
آن که آمد در وفاداری فرید
آن که مانندش دگر گردون ندید
بهر عزم رزم قوم دین‌تباه
حضرت عبّاس آمد نزد شاه
گفت کای صورت‌نگار نُه فلک!
وی طفیل مقدمت، روح مَلَک!
دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست
یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست
آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت
انگار نیست زخمی و انگار هست، دست
روی اسب سرکش امواج زین انداخته
آنکه روی آب را هم بر زمین انداخته
رود انگشتی‌ست جاری که اباالفضل جوان
پا به دریا برده و بر او نگین انداخته
آب؟ ... نه... اتهام تلخی بود که به دستان تو نمی‌آمد
تو که دریای بیکران بودی، تشنگان غریب صحرا را
آه! بعد از چقدرها تاریخ، من هنوز از خودم پشیمانم
که چرا سد رفتنت نشدم؟... که چرا چشم‌های سقا را
عطش نوشید، لب تشنه‌ترین شد
تنَش مجموعۀ زخم زمین شد
در این سو، چشم‌ها در راهِ او ماند
در آن سو، جذبۀ پیغمبرش خواند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
