عطش افتاده به جانم، جگرم می‌سوزد

 هستی‌ام ز آتش غم‌ها به برم می‌سوزد

در من از سوز عطش، تاب سخن گفتن نیست

 دهنم خشک و دلم خون، جگرم می‌سوزد

تشنه‌ام گر چه من خون جگر، اى آب فرات!

 کودکانند ز من تشنه‌تر، اى آب فرات!

کودکان را نبُوَد تاب عطش، رحمى کن

 که فتاده است به دل‌ها شرر، اى آب فرات!

از سوز عطش، سوخت پر و بال حسین

کس نیست جز او با خبر از حال حسین

ترسم ز عطش یکی یکی جان بدهند

ای آب! برس به داد اطفال حسین

آن روز که تشنه رو به میعاد کنم

از تشنگی حسین، فریاد کنم

هر روز به خاک قبر من آب زنید

تا باز از آن تشنه‌جگر یاد کنم

اى آب روان گشته به فرمان حسین!

 در آرزوى تو جان طفلان حسین

سوگند به زهرا! که تویى کابینش

 خود را برسان بر لب عطشان حسین

بر لب دریا، لب دریادلان خشکیده است

 از عطش دل‌ها کباب است و زبان خشکیده است

کربلا بستان عشق است و شهامت؛ اى دریغ!

 کز سَموم تشنگى، این بوستان خشکیده است

اى حسین! اى که روان است به فرمان تو آب!

 می‌خورد عشق ز سرچشمه‌ی عرفان تو آب

این که سرسبز بُوَد تا ابدیّت اسلام

 این چمن می‌خورد از خون شهیدان تو آب

در خیمه‌ها به پا شده غوغاى آب؛ آب

 دل‌هاى تشنه است ز سوداى آب؛ آب

لب‌تشنه‌ایم بر لب دریاى آب و نیست

 ما را نصیب، غیر تماشاى آب؛ آب

در کربلا که موج زند آب روى آب

 از قحط آب گشته به پا هاى و هوى آب

در ساحل فرات که خود مهر فاطمه است

 دارند کودکان حسین، آرزوى آب

تو با تنهایی‌ات از خود فرا رفتی به تنهایی

ولی در خود فروماندیم ما ـ جمع تماشایی ـ

تو در اندازه‌های ناگزیر ما نمی‌گنجی

تو را هم با تو می‌سنجیم در عزم و شکیبایی

پیش فرات این همه دریا چه می‌کند؟

این مشک روی شانه‌ی سقّا چه می‌کند؟

تنها به خاطر گل روی سکینه است

دریایی التماس به دریاچه می‌کند

اینجا سر یک جرعه عجب غوغایی است

آنکس که به داد تشن­گان آید کیست؟

طفلان حرم که بی‌گمان می‌دانند

عباس علی، دلش کم از دریا نیست