دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
کوتاه سروده
آرزو

چو پیدا کرد در خود یاس را آب

نفهمید آن همه احساس را آب

 

چه نومیدانه آن دم آرزو کرد

لب خشکیدۀ  عبّاس را آب

کوتاه سروده
لشگری از داس

به­‌سوی علقمه عبّاس می­‌رفت

که موجی از غم و احساس می­‌رفت

 

تمام باغ شاهد بود، آن یاس

به جنگ لشگری از داس می‌­رفت

کوتاه سروده
اسطورۀ احساس

ز جا اسطورۀ  احساس برخاست

درون خیمه، عطر یاس برخاست

 

عطش در خیمه‌­ها بیداد می‌­کرد

پیِ آب‌­آوری عبّاس برخاست

آب

آنجا که آب، آب گوارا، سرد

زیر رکاب و چکمۀ  او می‌تافت

او در زلال خویش نظر می‌­کرد

ظهر عاشورا

آسمان کبود می‌­نمود

آفتاب می­‌مکید

خون تازۀ  زمین تفته را

کوتاه سروده
نمی­‌خواهم نمی‌­خواهم دگر آب

عجب پاییز زردی، یاس من کو

نکشت این غم مرا، احساس من کو

 

نمی­‌خواهم نمی‌­خواهم دگر آب

خداوندا عمو عبّاس من کو؟

کوتاه سروده
میان داس‌ها

هنوز اسطورۀ  احساس پیداست

میان داس‌ها آن یاس پیداست

 

هنوز آن دورها بی ­دست پیداست

پی آب­‌آوری عبّاس پیداست

گل سرخ

گرچه صد غائله آب است و زمین تا شمشیر

عطشم را ننشانید، مگر با شمشیر

 

می­‌روم، تا تب خیزابی خون راهی  نیست

بلکه آوردم از آن معرکه سر با شمشیر

مثل تیغۀ عَلَم

تا به دستیاری تو عشق را برفراز آسمان علم کند

ناگزیر بود دست خویش را در حوالی زمین قلم کند

 

دید، آب و نیزه، نقشه می­‌کشند، مثل آتش از میانشان گذشت

تا حصار فتنۀ  فرات را با لبان تشنه متهم کند

آرزوی فرات

شاعر اگر که خرمن مضمون به دوش داشت عالم هزار چشمه اگر عقل و هوش داشت

 

در فهم تو توان تفکر نداشت باز در مدح تو زبان به تحیّر خموش داشت

می‌سوزم و هوای دلم دشت کربلاست

 

بر آه آهِ من جگر سخت خاره سوخت

بر وای وای من دل سنگ ستاره سوخت

 

همچمون کبوتران ز عطش بال می‌زنم

لب تشنه‌ام، دلم، جگر پاره پاره سوخت

 

عطش در چشم دریا

در آن ساعت که عالم شرمگین بود

لبت سوزان و جانت آتشین بود

 

خروشان می‌زدی تن را به ساحل

چنان امواج دریا سهمگین بود،

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×