در چنگ تو شد اسیر، حریّت آب

در مشک تو شد خلاصه، حیثیّت آب

بر دوش تو، قصد قربت خیمه نمود

وه وه ... که چه خوش زلال شد نیّت آب!

می‌برد به دوش غیرت خود، بی‌تاب

یک مشک ز آبروی و یک مشک ز آب

هر چند به خیمه مشک آبی نرساند

شد کام وفا ز آبرویش سیراب

دریا به لب خشک تو پهلو نزند

موج عطشت به بحر زانو نزند

از بهر کفی آب روان، غیرت تو

بر کوثر و سلسبیل هم رو نزند

دستت چو لبی به جام دریازده بود

از شرم حسین، سر به صحرا زده بود

چشمان تو نیز، نقش آب از خاطر

با غیرت تیر عشق، بالا زده بود

از داغ تو، خیمه شرمسار عطش است

چشمان فرات، جویبار عطش است

دست و عَلَم و مشکِ به خاک افتاده

تفسیر سه حرفِ شعله‌بارِ (ع ط ش) است

تیری که به مشک آن وفادار نشست

بَند دل و رشته امیدش بگسست

چشمی که نداشت ... آخر از ریزش آب

برخاست صدایی و دل مرد شکست

هر چند ابوالفضائلم می‌دانند

هر جا ز فتوّتم سخن می‌رانند،

امّا خجلم ز روی طفلان، که مرا

با مشک تُهی هنوز سقّا خوانند

بر شانه، به جای علمش رایت مشک

دست و سر و دیده، وقف امنیّت مشک

گویی که به جای آب دریا، پُر بود

از حال و هوای خیمه، ظرفیّت مشک

دست تو، حریم پاکی نیّت آب

چشمان تو، قاب اشک از رؤیت آب

با یاد لب خشک حرم، می‌ریزد

از دست وفادار تو حیثیّت آب

از دست تو هر چه بوسه بستاند آب

مُشتاق لب تو باز می‌ماند آب

ای تشنۀ سیرابی گل‌های حرم!

منظور تو را نگفته می‌داند آب

به دندانت کشم از خوش خیالی

ببین مشک من این آشفته حالی

اگر چه دست‌هایم از تن افتاد

نمی‌خواهم بیایم دست خالی

هلا سنگ صبورم مشک، ای مشک

مریز اشک غرورم مشک، ای مشک

که از لب‌های خشک آل یاسین

همه شرم حضورم مشک، ای مشک