چو از دور شد بارۀ آن دیار

به چشم دل‌افسردگان، آشکار

چو دریای گردون به جوش آمدند

بسی سخت‌تر در خروش آمدند

کاروان سوی مدینه شد روان

آه! از آن ساعت که چشم بانوان،

بر سواد شهر یثرب اوفتاد

روزگاری آمد ایشان را به یاد

فلک! خراب شوی، بین چه ظلم‌ها کردی!

به اهل بیت رسول خدا چه‌ها کردی

هزار نامه ز کوفه به شاه دین بردی

به حیله از حرم جدّشان جدا کردی

از کوفه، کاروان بلا بست بار شام

برخاست بانگ کوس از آن فرقۀ ظلام

در سر، هوای خلعت و فرمان مُلک ری

در سینه، کین عترت پیغمبر انام

شهنشاهی که بُد روح‌القدس گهواره‌جنبانش

حیات آب حَیوان باشد از لب‌های عطشانش

کنون در کربلا افتاده‌ اندر خاک و خون، غلطان

سر ببْریده؛ تن، صد چاک از شمشیر عدوانش

مرغ دل بهر چمن باز به فریاد آمد

شد محرّم، دگرم کرببلا یاد آمد

گشت هنگام عزای شه گل‌گون کفنان

از غم تشنه‌لبان، سینه به فریاد آمد

از مدینه رو به سوی نینوا خواهم نمود

کربلا را در حقیقت کربلا خواهم نمود

از جوار جدّ و مادر، از دیار خویشتن

رو به سوی نینوا با صد نوا خواهم نمود

شنیدم کاروان غم ‏قرینه

چو شد نزدیک در شهر مدینه

ز آه غم به پا خرگاه کردند

جهان پر ناله ز اشک و آه کردند

نه عجب بُوَد ز کوفه، اگر انقلاب دارد

که به ارتفاع یک نی، رخ آفتاب دارد

عجب این بُوَد که چون مه، رخ شمس عالم‏آرا

ز غبار و خاک صحرا، به رخش حجاب دارد

مگر، ای عزیز مادر! که نموده میهمانت؟

که چنین به کنج مطبخ، شده منزل و مکانت

مگر این حدیث طور است که ظاهر از تنور است؟

که جهان منوّر آمد ز تجلّی عیانت

گویی که تنگ بوده زمین از برای تو

کاین­سان به روی نیزۀ اعداست، جای تو

یا خواستی ز مهر شوی سایۀ سرم

قربان مهربانی و مهر و وفای تو!

شمع‌سان سوختم و ابرصفت گرییدم

تا تن پاره‌ی بی‌پیرهنت را دیدم

پر و بالم همه شد سوخته، ‌ای شمع امید!

بس‌ که پروانه صفت در طلبت گردیدم