افتاد چشم نافذ تو، چون به روی آب
خشکید از شرار نگاهت، گلوی آب
دستت به آب خورْد و دو چشمت، نظاره کرد
ناخورده آب، دیده گرفتی ز روی آب
در خیمه‌گه نیافت چو در مشک آب، آب
آن گه سکینه کرد به سقّا، خطاب: آب
سیراب‌تر ز لعل بدخشان چو داشت، لب
موج شرر فکنْد بر آن لعل ناب، آب
کِی خواندهاند بر سر نی، مصحف این چنین؟
جان را نهادهاند کجا بر کف این چنین؟
بر عرش نی، تلاوت قرآن کند که: آه!
ز آیینهای که مانده به کنج رف، این چنین
چون صبا دید به صحرا، بدن بی‌کفنش
خاک می‌ریخت به جای کفنش بر بدنش
چون که از مرکب خود، شاه به گودال افتاد
حمد یزدان به لبش بود و شفاعت سخنش
کیست این کشته؟ که جان همه قربان تنش!
خاک صحرا، کفن و خون گلو، پیرهنش
مصحف فاطمه در قلزم خون افتاده
آیه‌آیه شده چون صفحۀ قرآن، بدنش
آه از دمی! که خصم بُرید از قفا، سرش
افکنْد روی خاک ز کین، جسم اطهرش
آمد برون ز قتلگه و گفت: ای گروه!
کردم جدا ز تن، سر پاک منورّش
به قتلگه ز سر شوق، گفت شاه حجاز
«منم که دیده به دیدار دوست، کردم باز»[i]
بدین شرف که شَوَم کشتۀ محبّت او
«چه شکر گویمت؟ ای کارساز بنده‌نواز!»
نامه بنْوشتند تا در کوفه، مهمانش کنند
یا بر او بندند آب و منع از نانش کنند
نامه بنْوشتند بر آن کعبه کآرندش نماز
یا صلات جمعه جمع آیند و قربانش کنند
گِرد حرم، طواف همی کرد چون خلیل
گسترده پر به زیر، پی شاه، جبرئیل
فارغ شد از طواف و چنین گفت با حرم
کای کعبۀ معظّم و ای خانۀ جلیل!
از مکّه چون به عزم سفر، بست بار خویش
لبیّک گفت، دعوت پروردگار خویش
از شوق وصل دوست، سر از پا نمی‌شناخت
آن‌سان که داده بود ز کف، اختیار خویش
بر روی دست، اصغر خود را گرفت و گفت
در پیشِ تیرِ حادثه با کردگار خویش:
فرمود: «مکّه مسموم»، فرمود: «مکّه سَم شد»
این خانه بار دیگر، بازار بیش و کم شد
دیشب دوباره جدّم، آمد به خوابم و گفت:
این خانه بار دیگر، جُرثومۀ صنم شد
چون رو به سوی کعبۀ «بیت الحرام» کرد
در خون دیده، کعبه و زمزم، مقام کرد
هر جا قدم نهاد، مصیبت پدید شد
هر جا گذر نمود، قیامت، قیام کرد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
