آن که بر پا کرده است این شور و شین

آن حسین است، آن حسین است، آن حسین

دید چون جمعی همه گم‌کرده راه

پیش پای خود نمی‌بینند چاه،

کاروان عشق چون شد سوی شام

هم‌چو شب شد تیره از غم، روی شام

کاروان عاشقان افتاد راه

شد ز کوفه، جانب شام سیاه

این شنیدستم من از صاحب‌دلی

کاروان عترت آل علی،

در مسیر کوفه تا شام خراب

از عدو دیدند ظلم بی‌حساب

از جفای کوفیان کفرکیش

شد به سوی کوفه، آن جمع پریش

ز ازدحام آن گروه بی‌تمیز

شد عیان در کوفه، شور رستخیز

آه! چشم خامه‌ام، خون‌بار شد

کار محنت‌نامه‌ام، دشوار شد

دور وارون سپهر نیل‌فام

داد خاصان را مکان در بزم عام

بر اسیران دیار رنج و درد

گشت شهر کوفه، میدان نبرد

سرّ دشمن بر ملا کردند باز

کوفه را کرببلا کردند باز

با دلی غم‌پرور و زار و ملول

شد به کوفه، عترت پاک رسول

یک طرف سرها همه رخشنده بود

نور بر اطراف خود بخشنده بود

سرّ حق، سر بر کف و سرگرم سِیر

هم ز خود بیگانه گشته، هم ز غیر

بر سر سودایی‌اش، سودای دوست

سر به کف بگْرفته و جویای دوست

به نینوا چو سفر کرد، پادشاه حجاز

زمانه گشت چو نی با نوای غم، دم‌ساز

چو عشق خوان بلاچید، زد صدای نخست

حسین آمد و بنْشست و دست کرد دراز

قیامت آمد و نامش، مه محرّم شد

چگونه خون نکنم گریه کاوّل غم شد؟

فلک از آهن بیداد، ساخت شمشیری

که قاطع شرف دودمان آدم شد

خسرو لب‌تشنگان را گر سر نی، سر نبود

بر سپهر عشق‌بازی، خسرو خاور نبود

گر مکافات گلوی خشک و مژگان ترش

دهر بگرفتی، نشان، دیگر ز خشک و تر نبود

گر به حشرت، ای فرات! آرند در پای حساب

حیرتی دارم که زهرا را چه می‌گویی جواب

ای رواق آسمان! گر سرنگون گردی، رواست

زآن‌که شد از تیشه‌ی ظلم تو، قصر دین، خراب