کاروان آمد همی با ره‌روان
تا که شد نزدیک یثرب، کاروان
سیّد سجاد بر جانش درود!
اندر آن‌جا آمد از محمل، فرود
چون «بشیر» از امر زین‌العابدین
وارد شهر مدینه شد غمین
بانگ زد: یا اهل یثرب! خاص و عام
بعد از این اندر مدینه «لامُقام»
صبح‌گاهان، خیمه بیرون زد ز شام
اختران برج عزّ و احتشام
شد روان آن بانوان سوگ‌وار
سوی یثرب با دو چشم اشک‌بار
کاروان باز آمد از شام بلا
تا سر راه حجاز و کربلا
ساربان گفتا به زین‌العابدین
کای امام و پیشوای ساجدین!
تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت
کار عشق و عاشقی بالا گرفت
یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟
گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر
باز آمد در نظر، بزمی پلید
وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید
بود مست باده‌ی کبر و غرور
خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور
در ورود عترت شاه شهید
مجلسی آراست خصم دین، یزید
مجلسی در وی، صلای خاص و عام
شامیان در آن نموده ازدحام
من چراغ بزم‌گاه وحدتم
من فروغ مشعل حرّیّتم
آفتابی شد به ابر خون، نهان
من شفق‌آسا کنم نورش، عیان
قصّه‌ای دارم بسی پُر‌انقلاب
از سر بُبریده و شام خراب
آن شنید‌ستم که اندر کربلا
شد سر سلطان مظلومان، جدا
دور گردون بس که دشمن‌کام شد
ماتم اسلام، عید عام شد
شد چو در شام، اختران برج دین
آسمان گفتی فروشُد بر زمین
بازگشتم آتش از پا تا به سر
تا دهم از شام غم، شرحی دگر
بِه که در این قصّه آرم شاهدی
شاهدی مانند «سهل ساعدی»
آه! یاران! روزگارم، شام شد
نوبت شرح ورود شام شد
شام، شهر محنت و رنج و بلا
شام، یعنی سخت‌تر از کربلا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
