اى که می‌دانى غمت با سینه‌ی خواهر چه کرد!
در نگر با زینبت دست ستم آخر چه کرد
سر برآر و سرگذشت همرهانت را بپرس
تا ببینى این سفر با عترت اطهر چه کرد
تا جسم سر جداى تو را دیدم، اى حسین!
بر خویش از فراق تو لرزیدم، اى حسین!
وقت جدایى از تو که با تازیانه بود
چون چشمه‌هاى زخم تو جوشیدم، اى حسین!
آمد از کوفی به سویش نامه‌ها
کز بیانش عاجز آمد خامه‌ها
نامه بنْوشتند بر سلطان دین
کای تو هادی بر تمام مسلمین!
هشتم ذی‌الحجّه، آن بحر کرم
کرد با یاران خود، ترک حرم
کرد آهنگ منای کربلا
بُرد قربان تا کند آن‌جا فدا
آسمان‌ها را نخواهد شد ز یاد
مجلس مُستنکر ابن زیاد
مجلسی ترتیب، آن بدنام داد
وندر آن بنْشسته، بار عام داد
خاست شیون آن زمان از مرد و زن
کوفه شد از ضجّه‌ها، «بیت‌الحَزَن»
هر که بر احوال ایشان بنْگریست
پیرهن زد چاک و چون باران گریست
کوفیان را دیده از غم، اشک‌بار
اندر آن هنگامه از خرد و کبار
بانوی دین دید چون افغانشان
از مصائب، دیده‌ی گریانشان،
چون بدان وادی رسیدند آن گروه
گلشنی دیدند با فرّ و شکوه
عشق بر پا کرده این خرگاه را
کرده روشن، آفتاب و ماه را
اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده‌ام، مادر!
نسیم سردم و بوی خزان آورده‌ام، مادر!
نیاید کس به استقبال من زیرا که می‌سوزد
ز هُرم شعله‌ای کز سوز جان آورده‌ام، مادر!
گوش کن، این داستان غم‌فزا
از حسین و کعبه و دشت بلا
دوش کردم از خردمندی سؤال
نکته‌ای را تا بگوید شرح حال
مرحبا! طوباً لک! ای بیت عتیق!
«جائکَ المحبوب، من فجٍّ عمیق»
مرحبا بر طالع میمون تو!
حبّذا زین قدر روزافزون تو!
خود فرزدق گفت: در قُرب حرم
من به حج می‌رفتمی با مادرم
ناگهان دیدم حسین و اهل او
آمده از مکّه بیرون کوبه‌کو
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
