شامیان! شام چرا شهر تماشا شده است؟

یا مگر عید جدیدی است که پیدا شده است؟

چه هیاهوست خدایا! درِ دروازه‌ی شام؟

بر ورود چه کس این گونه مهیّا شده است

دستی که روی نیزه سرت را نشانده است

ما را به فرق، خاک غریبی فشانده است

دشمن که جسم پاک تو در خاک و خون کشید

ما را چنین به بند اسارت کشانده است

هزاران چشم نامحرم تماشا می‌کند ما را

بگردان یا رب! از ناموس خود چشم تماشا را

شرار خجلتم سوزد که گوید نیزه‌داران را

که تا لختی ز محمل‌ها جدا سازند سرها را

یا رب! چه روشنى است که در خانه‌ی من است؟

 گویا دمیده ماه به کاشانه‌ی من است

من در تنور خانه چراغى نداشتم

 پس این فروغ کیست که در خانه‌ی من است؟

بسوز ای دل سوزان! به ساز عاشورا

بساز با غم سوز و گداز عاشورا

ببر نیاز و بگو راز خویش را به حسین

که هست قبله‌ی راز و نیاز عاشورا

ای سر که سر گذاشته‌ای بر سر تنور!

آتش گرفته از غم تو مجمر تنور

خورشید پاره پاره‌ی زهرا! چه شد که حال

تو ماهِ روی نیزه‌ای و اختر تنور؟

ز آن دم که محو بوسه‌ی زیر گلو شدم

رفتیّ و من تو را همه در جست‌وجو شدم

کردم زیارت تن صد پاره‌ات ولی

بعد از سه روز با سر تو روبه‌رو شدم

ای ماه روی نیزه که جای تو در دل است!

با دست بسته دست‌رسی بر تو مشکل است

از ابتدای قافله تا انتهای آن

هشتاد و چار کودک و زن در سلاسل است

گفت راوی که در سپاه یزید

دل بدتر ز خاره هم دیدم

غارت مال دیده بودم من

غارت گوشواره هم دیدم

از حسین است پایدار، نماز

 وز قیام وى استوار، نماز

نخل سرسبز نهضت او راست

 آب از خون و برگ و بار، نماز

تا وطن در نینوا کردم، حسین!

 روز و شب چون نی نوا کردم، حسین!

کاروانت را اگر آورده‌ام

 بارها خود را فدا کردم، حسین!

اى مونس دل! بیا و جانم باش

 مانند گذشته هم‌زبانم باش

برخیز و بگیر دست خواهر را

 اى پیکر پاره پاره! جانم باش