باز دل‌شوره‌ای افتاده به جانم چه کنم ؟
تندتر می زند آخر ضربانم چه کنم ؟
پسرم رفته و چندی است از او بی خبرم
باز هم بی خبری برده امانم چه کنم
قصد کرده است تمام جگرم را ببرد با خودش دل‌خوشی دور وبرم را ببرد من همین خوش قد و بالای حرم را دارم یک نفر نیست از این جا پسرم را ببرد؟
دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است نازها از پسر خویش کشیدن سخت است خواستی این پدر پیر خضابی بکند خون دل را به سر خویش کشیدن سخت است
به خودش آمد و فهمید که چشمش تر بود دو قدم مانده به بالای سر اکبر بود تازه فهمید چه روزی به سرش آمده است یا که بهتر، چه به روز پسرش آمده است
او کعبۀ سرودۀ هر انجمن شده است
او دلبر هزار اویس قرن شده است
او «کلّنا محمد» آقای کربلاست
گاهی علی و فاطمه، گاهی حسن شده است
دور چون بر آل پیغمبر رسید
اوّلین جام بلا، اکبر چشید
اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد
هیجده‌ساله جوان سروقد
وه! چه اکبر؟ آفرینش را سبب
وه! چه اکبر؟ ز آفرینش منتخب
از رخ نیکوش، جنّت، آیتی
وز لب دل‌جوش، کوثر، شربتی
ساقیا! ساغر ز می، لبریز کن
آتشم را در محبّت، تیز کن
تا بگویم شرح استغراق را
تا کنم پُر‌خون، دل عشّاق را
ای دل! امشب نوحه‌ای دیگر بخوان
روضۀ رزم علی‌اکبر بخوان
عشق، این‌جا نوجوانی می‌کند
مرگ، کار زندگانی می‌کند
این شنیدی در مسیر کربلا
خطّ سِیر «البلاءُ للولا»
سرور دین، قبله‌ی اهل نیاز
رفت چشمش، لحظه‌ای در خواب ناز
اکبر، آن آیینه‌ی روی نبی
خَلق و خُلق و منطقش، خوی نبی
در میان عاشقان افراخت قد
چون ز قرآن، «قل هُو الله اَحَد»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
