هر که سودای رخ ماه تو در سر دارد

بی گمان در دل خود مهر پیمبر دارد

تن به طوفان زدنت در دل دریای خطر

ارث نابی ست که ذریۀ حیدر دارد

قصّۀ سربستۀ جسم تو آخر باز شد قدر قرآن نبی آیات کوثر باز شد چشم من تار است یا اربا اربا گشته‌ای؟ یا که بر جانت زبان تیز خنجر باز شد؟

ای علی اکبر! گل سرخ بهار

مصطفی را بهترین ‌آیینه دار

آفتاب معرفت، ماه شکوه!

ظلمت از تو تا همیشه در ستوه

تا نظر بر رخ مانند بهارت کردم

ساغری داشتم از اشک نثارت کردم

در نگاه تو، خدا را به حقیقت دیدم

پیش یک جلوۀ او‌ آینه دارت کردم

اکبر که رخش جلال سرمد دارد

 این آینه، زیبایى احمد دارد

چون اوست شبیه مصطفى، دیدارش

 پاداش زیارت محمّد دارد

بر بذر غمی که کاشتم می‌گریم

 چون چاره دگر نداشتم می‌گریم

بر گریه‌ی من اگر چه دشمن خندد

 بر سینه سرت گذاشتم می‌گریم

در تابش آفتاب، اى ماه! برو

 اکنون که روى به سوى «الله» برو

هنگام وداع آخر، اى جان حسین!

 پیش نظرم، چند قدم راه برو

از داغ تو، ای جوان! شرر می‌گردم

من لحظه به لحظه پیرتر می‌گردم

با قامت راست از حرم آمده‌ام

با قامت خم به خیمه برمی‌گردم

من شعله به جانم و تو آتش به جگر

 تو سوخته‌اىّ و من ز تو سوخته‌تر

بر گرد على! که شب نگردیده هنوز

 سیراب شوى پسر! تو از دست پدر

از خون که گرفته بود سیماى تو را

 شستم به لبان خشک، لب‌هاى تو را

یک بار دگر نگاه کن پشت سرت

 تا باز ببینم رخ زیباى تو را

اکبر که گل حمیده‌ی فاطمه است

 نورِ دلِ نورِ دیده‌ی فاطمه است

هر چند که از گلشن لیلا باشد

 او لاله‌ی پروریده فاطمه است

آغوش به روى گل چو بگشود حسین

 از لاله‌ی خویش تشنه‌تر بود حسین

بنْهاد زبان اگر که در کام على

 او را عطش شهادت افزود حسین