ببین؛ لبخندِ پاره ـ پاره گُل!
بِنه رخسار بر رخساره گل!
به زمزم دیده و دل را بشویید!
گُلِ پیغمبرست این گل، ببویید!
تو لب تشنه‌ترینی، نازنینم!
بیا تا از نگاهت گُل بچینم
در اوجِ خلسه‌ای نزدیکِ نزدیک
کمی آن‌سوتر از این‌سوی تاریک
در حیرت است و محو تماشا پیامبر
گویا جوان شده‌ست یکی با پیامبر
قرآن به دست دارد و در دست ذوالفقار
این شیرمرد کیست؟ علی یا پیامبر؟
نگاه و آه چه در هم شدند پشت سرت
امیدهای دلم کم شدند پشت سرت
خبر ز رفتن تو بین خیمه تا پیچید
ز غصه، قامت و قد، خم شدند پشت سرت
چون علی‌اکبر شهید کربلا
نور چشم انبیا و اولیا
دید، کآن سلطان اقلیم وجود
خالق جان، مالک غیب و شهود
ای ملائکه محو از جلوه‌های ذات تو
بین آسمان پهن است، سفرۀ صفات تو
این همه صفات تو، ذات مشترک دارد
از وجود پیغمبر، سفره‌ات نمک دارد
الوداع گفت و رفت و بابا ماند
بین تنها، امام تنها ماند
سر لیلا هوای مجنون داشت
چشم مجنون به پای لیلا ماند
تو می‌مانی در این صحرا و فرزندت علی‌اکبر
همان نوری که می‌باشد تماماً مثل پیغمبر
همان ممسوس ذات حق، همان گنجینۀ باور
و لیلا زادۀ زهرا و مجنون زادۀ حیدر
هر چه بالا ببرد هر چه سری را پسری
خم کند گاه به آنی کمری را پسری
دیده‌ای پشت در خانه به خود می‌بالی
روی تو باز کند چون که دری را پسری
از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست
یعنی پس از علی، علی‌اکبرتر از تو نیست
منطق قبول داشت که با خُلق و خوی تو
شخصی میان خلق، پیمبرتر از تو نیست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
