داستانی با تو گویم، گوش دار

                        بشْنو از من، وصف خطّ و خال یار

تا که آگاهت از آن دلبر کنم

                        مستت از این باده تا محشر کنم

پیر کنعان شد به هجران مبتلا

                        لیک یوسف را ندید اندر بلا

ای دریغ! از یوسف شاه شهید

                        کاو به نزد باب خود در خون تپید

من نمی‌دانم که در روز نبرد

                        داغ اکبر با دل لیلا چه کرد

یاد کن از آفتاب نیم‌روز

                        یک دو رکعت در غم اکبر بسوز

اکبر آمد با رخ افروخته

                        خرمن آزادگان را سوخته

ماه رویش کرده از غیرت، عرق

                        هم‌چو شبنم، صبح‌دم بر گل‌ورق

آل هاشم، جمله دل‌تنگ از فراق

                        بهر جان‌بازی سراپا اشتیاق

اکبر آمد با قد افراخته

                        سایبان گل ز سنبل ساخته

تا ز کوی عشق، بوی جان شنفت

                        کعبه‌ی عشّاق، ترک کعبه گفت

رخت بربست از حرم، میر ولا

                        تا بمانَد کعبه را حرمت به جا

عشق اکبر در دلم شد جلوه‌گر

                        اینک از آهم بسوزد خشک و تر

یک دمی از عشق او گر دم زنم

                        عالمی زآن دم زدن بر هم زنم

آمد از خرگه برون، خورشیدوار

                        نوجوان شه‌زاده‌ی والا‌تبار

قامتی زیبا چو سرو افراخته

                        عنبرین‌گیسو به دوش انداخته

چون ز فرق اکبر اندر کارزار

                        معنی «شقّ‌القمر» شد آشکار

ارغوانی گشت مشکین‌سنبلش

                        ریخت روی نرگس و برگ گلش

روزم اینک شب ز دود آه شد

                        وقت جان‌بازیّ «آل‌الله» شد

دود آهم ره به مهر و مه گرفت

                        تا که اکبر، راه قربان‌گه گرفت

گلبن نورسته‌ی باغ حسین

                        مصطفی و مرتضی را نور عین

چرخ، هجده بر سرش پیموده سال

                        بِه ز ماه چارده او را جمال

«اشبهُ‌النّاس» رسول عالمین

                        زاده‌ی لیلا، علیّ بن الحسین

از حرم آمد به صد جوش و خروش

                        با ادب در نزد پیر می‌فروش