تا که اشک از دیده، طفلی سر کند طفل طبعم یاد از اصغر کند

کوچک امّا در بزرگی، کم نداشت قطره بود و هیچ کم از یم نداشت

ماه چهرش، رشک چهر آفتاب چشم خورشید از تماشایش پُرآب

بست روی سر، عمّامۀ پیغمبر را رفت تا بلکه پشیمان بکند لشگر را

من به مهمانی‌تان سوی شما آمده‌ام یادتان نیست نوشتید بیا؟ آمده‌ام

ننوشتید بیا کوه فراهم کردیم؟ پشت تو لشکر انبوه فراهم کردیم

ای جماعت! آخرین سرباز بابا مانده است

یک‌نفر در خیمه‌ها از لشگر ما مانده است

کاروان‌سالار بی‌سر! اندکی آهسته‌تر

کودک شش‌ماهه‌ای از کاروان جامانده است

لشگری در پیش رویش هست و تنها می‌رود

تا بگیرد حقّ بابا و خودش را می‌رود

آن چنان پیچیده بوی یاس در قنداقه‌اش

گوییا دارد به استقبال زهرا می‌رود

پهلو زده به ماه، سفیدیّ حنجرت

حیران شدند آینه‌ها در برابرت

تا چشم‌زخم حرمله‌ها نشکند تو را

اسفند دود کرده برای تو مادرت

فکری به حال ماهی در التهاب کن

بابا! برای تشنگی من شتاب کن

دردی عمیق در رگ من تیر می‌کشد

من را برای ذبح عظیم انتخاب کن

جایی رسید قصّه که ناگه پرید تیر

خنجر به دست، سمت گلو می‌دوید تیر

زه را چنان کشید که چون خواهش امام

انداخت پشت گوش و هراسان جهید تیر

همین که دو تایی به میدان رسیدند روی دست خورشید، شش ماه دیدند به والله کارش علی اکبری بود اگر چه علی اصغرش آفریدند

چه کرده عدو با تو و حنجرت؟ که خون کرده قلب من و مادرت

چه کرده سه شعبه گلوی تو را؟ که پاشیده گردیده سرتاسرت

در یم دشت بلا، شاه شهید

                        داشت در درج حیا، دُرّی سفید

اختری تابنده از برج جلال

                        بدری امّا بود در صورت، هلال

جرعه‌ای در نزد شط بر تشنه، آب         کس نمی‌داند ثوابش را حساب

خاصه بر طفلی که باشد شیرخوار         مادرش بی‌صبر و خواهر بی‌قرار

آه! از آن ساعت که طفل تشنه‌لب         لب گشود از خنده در اوج طلب

بلبلان چَه‌چَه ز ماتم می‌زنند         روز و شب از کربلا، دم می‌زنند