خردسال مجتبی از خیمه‌گاه آمد برون
بهر قربانیّ حق، سوی سپاه آمد برون
روز را تا تیره‌تر گردانَد از شام بلا
از درون خیمه با زلف سیاه آمد برون
ای عمو! تا ناله‌ی «هَلْ مِن مُعینت» را شنیدم
از حرم تا قتلگه، با شور جان‌بازی دویدم
آن چنان دل بُرد از من بانگ «هَل مِنْ ناصِر» تو
کآستینم را ز دست عمّه‌ام زینب، کشیدم
سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر
که بود در صدف کربلا، یکی گوهر
تمام نور که بُد، نور دیده‌ی زهرا
تمام حُسن که بودش، حَسَن یگانه پدر
آنان که در طریق وفایش، قدم زدند
پا بر سرِ کلاه کی و جام جم زدند
مردان حق که فانی مطلق به حق شدند
از عرصۀ حدوث، قَدم تا قِدم زدند
رهروانی که ز جان، در طلب جانانند
در سر کوی شهادت، همه سرگردانند
تو مپندار که در راه وفا درمانند
دردمندان غم عشق که بی‌درمانند
در این شب، این سپید نقره‌گون کیست؟
ببویید، این شهید غرقِ خون کیست؟
که بوی گل دمیده از تنِ او
بهارافشان شده پیراهنِ او
برو، خون تو رودِ روشنا باد!
خیالت عاشقان را دلگشا باد!
دلت خورشید رخشان شد، شهیدی
که فردای قیامت روسپیدی
شگفتا می‌وزد چشم ابوذر
بزرگ آیینه‌دارِ خشم حیدر
صدا رنگِ غمِ غربت عجیب است
تمنّای جوانمردی غریب است
گلِ حیرتْ نصیبِ من کجایی؟
حبیب من، حبیب من کجایی؟
تو با آیینه‌ها سوگند خوردی
به لبخندِ خدا پیوند خوردی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
