گرفت شانه به دست و کشید بر سرشان

گلاب زد به سر گیسوی معطرشان

لباس رزم، ولی نه کفن به تن پوشاند

حنا کشید به دستان شیرپرورشان

هر‌که دنبال تو، اوج سحرش بیشتر است

اثر آه دل شعله‌ورش بیشتر است

از حرم آمده‌ام با تو بگویم هرکس

بیشتر دل ببرد، در به درش بیشتر است

یکباره از تعلق دنیا رها شدی

خاک تو پاک بود و چنین کیمیا شدی

در تو طلوع کرده یقین دوبار‌ه‌ای

از جنس نور بودی و محو خدا شدی

زین دو، طوفان‌سوار می‌‌سازد

مرد روز شکار می‌‌سازد

زلفشان را به شانه می‌‌ریزد

چند تا آبشار می‌‌سازد

وقتی کسی ز جان خودش دست می‌کشد

از هستی و جهان خودش دست می‌کشد

وقتی که آفتاب دلش می‌‌کند غروب

از ماه آسمان خودش دست می‌کشد

به یا قدوس، به یارب، به زینب

عبادت می‌کند هر لب به زینب

خدا را دیده‌ام امشب به زینب

بدهکار است این مذهب به زینب

جز این دو میوۀ قلبم ثمر نداشته‌ام

ببخش اگر که پسر بیشتر نداشته‌ام

برای اینکه شبیه تو بی کفن باشند

برایشان کفن از خانه برنداشته‌ام

خالی از عشق هرچه غیر از دوست

دست در دست مادر آمده‌اند

این دو سرباز، این دو شیر ژیان

پا که هیچ است، با سر آمده‌اند

گاه لیلایی و گهی مجنون

گاه مجنونم و گهی لیلا

گاه خورشید و گاه آیینه

روبه‌روی همیم در همه جا

بنا نبود بمانی غریب در صحرا

و خواهرت بشود بی نصیب در صحرا

بنا نبود که تکیه به نیزه‌ات بزنی

مرا برای جهاد عظیم، خط بزنی

یک لحظه بی تو فکر آسایش نکردم

پنجاه سال است از تو یک خواهش نکردم

یک عمر روی حرف تو چیزی نگفتم

این بار می‌خواهم به پای تو بیفتم

دست در دست باد می‌‌ریزد

به روی شانه گیسوان سپید

موج در موج می‌‌تراود نور

از دو چشمش، دو چشمۀ خورشید