چون به «ذات‌العرق»، شه کردی نزول

یافت بر حضرت، یکی نامه وصول

نامه از عبداللَّه بن جعفر است

آن که بر زینب، گرامی‌شوهر است

در شهادت، قرعه‌ی دیگر زدند

قرعه با نام بنی‌جعفر زدند

شد «محمّد» پور عبداللَّه بلند

تاخت در میدان جان‌بازی سمند

باز سینای دلم را طورهاست

باز در نای وجودم، شورهاست

کیست کاین‌سان در تکلّم با من است؟

با من است این یار پنهان، یا من است؟

باز یاد آمد مرا، ای اهل دین!

از «غلام ترک» زین‌العابدین

او که شمع محفل اهل ولاست

هر دل پاکی به یادش، کربلاست

چون به «دارالعشق»، یعنی کربلا

بار افکندند ارباب ولا

هر که از آن وعده‌گاه افتاد دور

عشق کردش جذب تا یابد حضور

سنگ می‌بارد چو باران ز آسمان

تنگ بر «عابس» شده کار جهان

دست بُرد و خود از سر برگرفت

هم‌چو آتش، پای تا سر درگرفت

دید چون شاه شهیدان را غریب

داد از کف، «جون»، آرام و شکیب

آمد و افکنْد خود بر پای شه

بوسه زد بر پای گردون‌سای شه

از حدیث شاه، حرّ بن یزید

از ندامت دست بر دندان گزید

کای دریغا! رفت فرجامم به باد

کاین همه انجام از آن آغاز زاد

امشب آهنگ رهایی می‌زنم

بال تا بی‌انتهایی می‌زنم

بانگ حرّیّت رساندم بر فلک

سِیر کردم تا گذشتم از مَلَک

بود در کرببلا حرّی دلیر

رادمردی بس شجاع و شیرگیر

روز رزم از بس که او چالاک بود

در دل گُردان ز بیمش، باک بود

یاد دارم عزّتی نو‌یافته

از گنه‌کاری ز حق رو‌تافته

آن‌ که ایزد از سفالش ساخت دُر

شد رها از دام دیو و گشت حر

نور فیض حق چو رخشیدن گرفت

همّت شه، جرم بخشیدن گرفت

حر که بسته بر میان، شمشیر رزم

جذبه‌ای زآن نور آوردش به بزم