بنال ‌ای دل، نوا دارد رقیه

به هر دردی دوا دارد رقیه

مرض او را ز پا انداخت، امّا

مریضان را شفا دارد رقیه

ای وای بر یتیمی، قلبش شکسته باشد

‎در گوشۀ خرابه، تنها نشسته باشد

‎یا رب ز دست صیاد، این صید را رها کن

‎تا جان به سینه دارد، از دام رسته باشد

پدر هرجا که بودی یا نبودی، مثل هم بودیم

به صورت در سپیدی، در کبودی، مثل هم بودیم

تو از بالای نی، من از فراز ناقه افتادم

صعودش جای خود، در هر فرودی مثل هم بودیم

تو وقتی اومدی گفتم

که تقصیر دل من بود

تو که دیدی بابات خوابه

چه وقت گریه کردن بود؟

تا نفهمد هیچکس، ناچار بازی می‌‌کنم

بین سرها، بین این نیزار بازی می‌‌کنم

تا نبینم بیشتر شرمندگی عمه را

روزها با بچه‌ها بسیار بازی می‌‌کنم

بوسه از روی ماه می‌گیرم

زیر نورش پناه می‌گیرم

چشمم از بس ضعیف و کم سو شد

راه را اشتباه می‌گیرم

تاب و تبم، ذکر لبم هر دم رقیه است

زیباترین نام در این عالم رقیه است

از فتنه‌های این زمانه در امانم

تا آن زمان که محور دینم رقیه است

پدر جان! کوثرت را می‌‌شناسی؟

گل نیلوفرت را می‌‌شناسی؟

نگاهی کن به حال و روزم امشب

ببینم دخترت را می‌‌شناسی؟

بیا ‌ای ماه من بنشین که بینی اختر خود را

 بیا ‌ای بی کفن امشب کفن کن دختر خود را

ببین یار تماشایی، تماشایی است قد من

کمان تر از کمان هستم، نگه کن دختر خود را

وقتی که فراتر ز زمان است رقیه

از منظر من جان جهان است رقیه

مفهوم عزیزی و غریبی و شجاعت

در جزء، نه در سطح کلان است رقیه

پدر تا شام رفتن با تو، حیران کردنش با من

پریشان کردنش با تو، پشیمان کردنش با من

اگر این شهر تاریک است، من از آل خورشیدم

اگر شب پر شده اینجا، چراغان کردنش با من

دوباره روضۀ با آب و تاب می‌‌گیرم

من از مراثی‌ام آخر جواب می‌گیرم

سه روز کرده کفن چون تن تو را خورشید

عزا برای تو با آفتاب می‌گیرم