نگاه پرپر او حرف می‌‌زد

همه بال و پر او حرف می‌‌زد

سکوتش بود یک دنیا مصیبت

تمام پیکر او حرف می‌‌زد

ندارد همدمی جز اشک و ناله

شده چشم کبودش باغ لاله

چه می‌‌خواهد خدایا تازیانه

مگر از جان زهرای سه ساله

نمانده جان برای آه و ناله

مسیر قافله شد دشت لاله

امان از این همه خار مغیلان

چه خونی رفته از پای سه ‌ساله

نظر کن بر دل خونبار زینب

که افتاده گره در کار زینب

سه‌ساله گم شده در بین صحرا

ببین می‌‌بینی‌اش سالار زینب؟

اگرچه مثل، گل مثل پری بود

ولی بال و پرش نیلوفری بود

گلش را با غم زهرا سرشتند

دو چشم نیلی، ارث مادری بود

نهالی بودم و بی تو به جان من تبر افتاد

من آن طفلم که از چشمم فقط خون جگر افتاد

کمی نان خشک بود و عمه آن را هم تصدق کرد

کمی خرما به ما دادند آن هم در سفر افتاد

تا کجا سامان نیابیم و پریشانی کشیم

تا به کی تلخی این شب‌های طولانی کشیم

نوبت ما می‌‌شود آیا؟ به ما هم سر زنی

رد شو از اینجا که بر راه تو پیشانی کشیم

درد غروب گریۀ ما را بلند کرد

این گریه، آه طشت طلا را بلند کرد

در خواب ناز بودم و من را صدا نزد

در بین خواب بودم و پا را بلند کرد

مهربان مادربزرگ، آرام جان مادربزرگ

هم نفس، همراه، همدل، هم زبان، مادر بزرگ

مثل من ذکر همه «یافاطمه یافاطمه» ست

بهترین سنگ صبور کاروان، مادربزرگ

دیدن دستای بسته اومدی

پیش کاروان خسته اومدی

حالا که دیگه نمی‌تونم پاشم

حالا که پاهام شکسته، اومدی

شام غم‌هاى من غمزده را آخر نیست

لاله‌اى همچو تن خونى من، پرپر نیست

گوشۀ پلک گشا، صورت من خوب ببین

شک نکن دختر تو پیر شده، مادر نیست

آمدی با سر آمدی، چه کنم؟

بین تشت زر آمدی، چه کنم؟

هر دو دستم شکسته، اما تو

با دو چشم تر آمدی؟ چه کنم؟