بوی غم، بوی جدایی، بوی هجران می‌رسد

کربلا آغوش خود واکن که مهمان می‌رسد

ناقه‌ام در گل نشته چاره‌ای کن یا حسین

دیر اگر آیی کنارم بر لبم جان می‌رسد

چیزی نمانده تا برسد کاروانشان

از دورها به چشم می آید نشانشان

از پرده‌های سردر محمل مشخص است

هرگز نداده است نسیمی تکانشان

او تا رسید گریۀ دنیا شروع شد

سینه زنی عالم بالا شروع شد

این حسّ مادرانه که دست خودش نبود

دلشوره‌های زینب کبری شروع شد

چشم ستاره، حال مرا در نظاره است

معراج میهمان، سر دارالاماره است

ای کعبه‌­ام! ز کعبه مرا یک نگاه کن

ای عمر من! نگاه تو عمر دوباره است

طبع من، باز پر درآورده ست

رو به صحرای محشر آورده ست

کیست این آفتاب خون آلود

کز پس کوه، سر بر آورده ست؟

تا بسازد تغزلی خونین

خنجر آورده، حنجر آورده ست

کاروان سلاله‌های خدا

کاروان امام عاشورا

کاروان بهشتیان زمین

کاروان فرشتگان سما

گوید او چون باده خواران الست                              

هر یک اندروقت خود گشتند مست

زانبیاء و اولیاء، از خاص و عام                                 

عهد هر یک شد به عهد خود تمام

موکب شاه فلک فر، در زمین نینوا

چون فرود آمد «تجلی الله فی وادی طـُوی»

تا که خرگاه امامت شد در آنجا استوار

آسمان زد کوس «الرحمن علی العرش استوی»