چقدر مثل خودت پرپرند، خواهرهات
شکسته‌ای و شکسته‌ترند، خواهرهات
برای سایه زدن روی پیکر زخمیت
شکسته‌بسته دو بال و پرند، خواهرهات
به داغ‌دشت بلا دید تا بدن‌ها را
فشاند لاله به رخسار، نسترن‌ها را
ز راه آمده، ماهی که «امّ کلثوم» است
ستاره‌ریز کند ساغر سمن‌ها را
ای که داری حضرت کلثوم نام!
دخت زهرا! اخت زینب! السّلام
در تو میراث نبوّت منجلی
زادۀ زهرایی و مولا علی
هم خواهر و هم دختر معصوم تویی
مظلوم‌تر از زینب مظلوم تویی
ای شاعرۀ حماسۀ عاشورا!
بانوی شرافت، «امّ کلثوم» تویی
در ماتم دردانۀ معصوم علی
خون می‌چکد از دیدۀ مظلوم علی
امروز زمین لباس غم پوشیده
از داغ غریب «امّ کلثوم» علی
هرکس به جهان تو را ثنا کرده بسی
خشنود دل فاطمه را کرده بسی
ای دختر با وقار زهرا و علی!
در حق تو تاریخ، جفا کرده بسی
شش‌ماه شبیه روضه‌خوان می‌خواندی
از غربت و داغ بی‌کران می‌خواندی
از نیزه و قتلگاه و خون می‌گفتی
از طشت طلا و خیزران می‌خواندی
تو وارث اندوه محرّم هستی
تندیس غم، اندوه مجسّم هستی
زینب که غم است و غم که زینب، پس تو
ای سنگ صبور! خواهر غم هستی
ای زینب دیگر! که جگر سوخته‌ای
چو لاله ز داغ، رُخ بر افروخته‌ای
تو درس صبوری و فداکاری را
پیداست که از فاطمه آموخته‌ای
هم دختر خورشیدی و هم دختر ماه
هم خواهر مجتبی و هم خواهر شاه
بعد از سخنان تو بگفتا زینب:
لا حـول و لا قــوّه الّا بـاللّه
بر جدّ مطهرت شبیهی، بانو!
بر فاطمه مادرت شبیهی، بانو!
بر زینب و اشک‌های او می‌مانی
بر غربت خواهرت شبیهی، بانو!
شب و درد و تب است و «امّ کلثوم»
جهانی مطلب است و «امّ کلثوم»
تمام حجم داغ شام و کوفه
به دوش زینب است و «امّ کلثوم»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
